NEDEN GÜLMÜYORUZ?

Hogir AR (Ferhat Eripek)
yaşam arayış belirsizlikler









                 YAŞAM ARAYIŞ BELİRSİZLİKLER


Birinci kapı;

Bir arayış içerinde olmak ve arayışın son bulması yaşla değil yaşanmışlık veya olgunlukla bağlantılıdır. Dünya insanlığın sonu getirilmeyen milyarlarca litrelik sperm akışıyla şiştikçe şişen ama bir türlü doğuramayan  bir canlının rahatsız bulantısını yaşamaktadır. Bir anahtar ve binlerce kapı...  Bu kapılar bütün yaşam alanlarının teknik, teknolojik ve beşeri olanın viral işgali altındadır. Burada ortaya çıkan obezite salgını Tümör Çağı'nın resmidir.  Şişmanlık, varlığından doğan boşluğu besinle acizce doldurmaya çalışmak bunun mikro ölçüde bireyde yansımasıdır. Makro ölçüde ise varlığının abartılmış ama içi boş bir fenomen olan insanın bu acı gerçeği görmesine rağmen kaçışı olarak dünyayı kanserleşen bir hastalık gibi kaplamasıdır.

İkinci kapı;

Her yerde insanın varlığını olumlamak için iz bırakması, başarısız olduğu ve daima başarısız olmaya mecbur olduğu anlam arayışını örtbas etmek için yaptığı egosal bir mastürbasyondan öte bir şey değildir.

Üçüncü kapı;

Tapınılan bilim ve teknolojiden tutup , gizli bilimler adı altındaki maji ve okültizm uygulamalarını bile bütün bu "Neden?" sorusunu sonuna kadar götürülünce karşılaşılan boşluğa karşı insan denen et parçasının kendini arkasına sakladığı kalkanlar olarak görüyorum.

Dördüncü kapı;

Her yerde kurumlaşmak, teknik gelişim adı altındaki dijital köleleşme ve simülasyona bağlanmak, acizce çoğalma güdüsünü ileri sistemlerle kontrol altına alıp kendi çıkarı için kullanmaya çalışan kapalı kapılar altındaki bazı şirket patronlarının çıkarlarını beslemektedir.

Beşinci kapı;

Sosyal ağlar ve insanların teknolojiyle iletişimi, artık bakterilerle yarışacak hızda üreyen ve düzensizliğin felaket boyutlarında çürüyen zihinlerini uyuşturmaya çalışan yeni nesilin son sığınağı olmuştur. Yeni nesil tamamen dijital kimliklerle uyuşturulan ve sosyal ağlarda kendi hiçliğini örtbas edip var olduğunu kanıtlamaya çalışan simülasyonlara dönmüştür.

Altıncı kapı ;

Zaman ilerledikçe ve sözde modernlik arttıkça şuursuzlaşan atmosfer beyniyle birlikte dijital ve fiziksel üreme, kurumlaşma hastalığı her yere sıçramıştır. Dünya artık tedavisi imkansız biçimde metastaza yakalanan ve kesilip atılmaktan başka çaresi bulunmayan bir organ gibidir. Bütün savaşlar, çatışmalar, nefret,kin, kibir ve elbette cinsel dürtülerin zıvanadan çıkması bu fenomenolojik çoğalma olgusunun akıl almaz boyutlarda insanlığı kanserleştirmesinin sonuçlarıdır.

Yedinci kapı ;

Tüm bunlara rağmen hala ve hala kendi varlığını ve yaşamı olumlama gafletine düşen yeni nesil et parçalarının varlığını görmek, insanlığın nasıl da felaket bir çoğalma ve var olma, şişmanlama, genişleme ve her yere etini değidirip kirletme dürtüsüyle vahim biçimde çarpıldığını göstermektedir.

Sekizinci kapı;

Dışarıdan bütün etkileşimlere izole edilmiş kapalı bir kapta denge durumunda olan bir gaz karışımı bile en ufak bir sıcaklık artışında dahi ani düzensizlik semptomları gösterecek, sistemin dengesi bozulacak ve moleküller kabın duvarına hızla çarpmaya başlayacaktır.
İşte dünya denen kap çatırdamakta olmasına rağmen dijital simülasyon ürünleriyle, medyayla, sosyal ağlarla, tüm dünyada cinselliğin uyuşturucu etkisinin pompalanmasıyla ve yeni nesili budalaca bir kibirle saldırganlaştıran şirketleşme ve kurumlaşma yapısıyla insanlık bulunduğu kabın nasıl bir pislik içinde olduğunu unutmakta, unutturulmaktadır. Kibir ve cinsellik, bir de simülasyona bağlanan zihnin yönlendirilmesiyle metastazdan payını alan, kasasında ömrü boyunca bir daha hiç çalışmadan da olsa yaşamını idame ettirecek parası olan şirket patronlarının karına olmaktadır.

Dokuzuncu kapı;

Kanserleşmeyi, kibiri, çalıştığı alanı kendi üzerine tekelleştirmeyi ve agresif çoğalmayı varolmanın olumlamasıyla eşdeğer tutan, en önemlisi de vasıflarıyla kendini "değerli" bir birey sanan, sandırılan bu bilinçsiz körleşmiş insanlığa eklenen her yeni birey, ileride yaşanacak olan topyekün robotik köleleşmeyi besleyecek yeni yakıt kaynakları olacaktır.
Henüz onuncu kapıyı çalmadım, ve dokuzuncu kapının sonunda Carl Rogers'in 
 "Eğer hakikat diye bişi varsa, bu özgür bireysel arayış süreci, birgün onunla bir araya gelecek"  sözüyle kapıyı kapatıyorum..

HOGİR AR  (Ferhat Eripek)






KAHRAMAN OSSİA 
her şeye rağmen

güleç

eskilerden biri gibi olduk kimileri için
yıllar sonra bak buda, diye anlatılmayacağız mesela

bir evi duvarını bize vermeyecekler
artık bitti o zulada saklanan fotoğrafların masumiyeti

sandıklardan çıkan allı pullu çeyizler misali 

Kahraman OSSİA
pasaklı inciler

gizli ve bir güne saklanmış gülüşler

bir yaz hatırası olarak kaldı gülüşümüz
mevsim geçtiğinde terk edilen kumsal misali
yalnız ve sesli

hayatımıza düşen son cemre
yakılan onca ateşin ve söylenen şarkıların emaresiymiş 

kışın ikindi vaktinde 
yediğimiz yağmurlardan çok sonra anladık

kamil






Sercan GÖKAY CELEP
teslimiyet





DAHA NE OLSUN

Yalan dünyaya acılar inerken doğmuşum, kışa yakın

Kiminin dilinde kiralık yaşarken sözler

Yorulan seslerin arasında susuyorum yalnız

Eski günlere yeni bir şiir sığdırmak niyetim

Kar yağmış duygulara sevgiyle bakıyorum

On küfür biliyorum ikisi İngilizce

İyileşmeyen yaralarım var

Derdine yandığım onlarca türkü

Matematiğim hiç iyi değildir

Lakin bir üçgen bir kare çizebilirim

Dikdörtgen bir mezar düşer payıma

Deniz kenarında umudum var biraz sisli

Yollarda yarım yamalak bir hayat

Sayılarla hiç aram yok zararıma çalışırlar

Bolu da baharlar yaşadım kederli çiçek

Ankara’da kalmış kışım kim bilecek

Yıkılmaya yüz tutmuş duvarlarım

Hiçbir şey istediğim gibi olmuyor

Veda edemediğim ayrılıklar bavulumda

Günlerim biraz Salı biraz Cuma biraz Pazar

Kalamış’ta bulunduğum için uyutulan balıklar

Yarısı yaşanmamış bir ömrüm var

Hayat boyu ayın son günüyüm

Hayaller ekerim sarı başaklara

Şehirler sınırımdır çıkamam

Dağlarda gençleşir bedenim

Yârim güneşe göz ucuyla baktığım toprak

Uyku en büyük hazinemdir

Yatak burcu olmalıyım

Çok arkadaşım yok büyük fikirler için

Oyuncak harflerin izdihamı ruhumda

Gönlüm bu dünyaya fazla

Yolculuğum sıkıdır satırlar boyu

Sevginin her tarafa dağıldığı bir gökyüzü hayalim

Yalnızlık en sıkı misafirimdir

Öl manzarası bir geçmişe dönük yüzüm

Perdelerin yalanına kanmaz gözlerim

Kirpiklerim uzundur özlemekten

Hasretin kıblesi yüreğim

Güneşim adalet istiyor bulutlar devrim

Dünya birleşse bir renk etmez gülüşümde

Harflerim çoktur ve dostlarım az

Sessizlik en eski alışkanlığımdır

Gece benim mezarımdır yeri belirsiz

Zaman önüme düşer

Yara içime

Yaşıyorum serçe kanadındaki özgürlüğü severek

Rıdvan YILDIZ








Ay Işığına Övgü

Tık Tık Tık! Beynimi meşgul eden bir geri sayım. Saatin sarkacı her vurduğunda kulaklarıma irkiliyorum usulca. Soru işaretleri her yanda. Ne zaman bir nokta görsem ressam ruhumun siyah boyası sağ olsun soru işaretine çeviriyor noktaları. Duvarlar var etrafımda. Kirlenmiş, sararmış ve yapayalnız. Dört tarafı çevriliyken insan yalnızlıktan yakınır. Duvarların ağıtlarını kimse duymaz bile. 3 duvar arasında yalnızlığı ile duvarlar...

Şövalem karşımda dimdik duruyor. Yarım kalmış tuvalim onca fırça darbesiyle yorgun düşmüş. Odamın tek penceresinden Ay ile göz göze geliyorum. Anlat kendini bana, saçtıklarınla ortaya bir bir öreceğim gökyüzünü diyor. Anlattıkça inci taneleri dökülüyor zemine. Tak Tak Tak! Yere çarparken taneler her bir yıldız daha da parlaklaşıyor merceğimde. Bulanıklığımın netliğinde seni görüyorum. İçim yanıyor, harlanıyor acılarım.

Gülümsüyorum. Mutlu musun? Diyor Ay. Dudaklarıma aldanma diyorum usulca. Dudaklar aklın yalancısı. Kalbimi gösteriyorum suda yeni renginden arınmış fırçamla. Burada, burada! diyorum. Meraklanıyor, Ne var orda diyor. Boş bir tuval! Gönlüme davet ettiklerim vurur fırçasını. Yıllar boyunca bilmezdim tuvale çizdikleri yetmez gibi silebilirmiş insanoğlu. Geçenlerden kalanı silmişti mesela öylesine bir şeyi: "Beni"




Kahraman OSSİA
ah u zar



Ay ışığı vuruyor yüzüme. Dalların gölgesi düğüm düğüm olmuş yüzüme düşüyor. Çözmek bana kalıyor yine. Fırça, boya orda çizsene kendini. Cesaretim yok diyorum usulca. Ne kadar oldu almayalı elime fırçayı sahi? Ne kadar oldu gülmeyeli? Tuvaline bak diyor Ay ışığı. Onca rengin arasında bembeyaz silüet bana göz kırpıyor. Kendimle göz göze geliyorum. Gözyaşları tuvali ıslatmaya başlıyor. Renkler akıyor yavaşça birbirine. Ölümüne sevişiyor renkler o beyazlıkta. Yağmur sonrası toprak kokusunu arayan ruhum; bu sefer gözyaşlarımın ıslattığı renklerin yeşerttiği lavantaların kokusu ile hasret gideriyor. Onca zamandan sonra alıyorum elime fırçayı. Doya doya sürüklüyorum renk cümbüşünü. Kendimi baştan var ediyorum ruhumda. Ay ışığı dile geliyor yine:" Bak sen şu işe, gözyaşların yeşertti seni yeniden. Ağlamaktan korkma evladım! İçindeki çiçekleri sula ki daha gür bitsin bahçende." Gülümsüyorum. Mutlu musun? Diyor Ay. Evet diyorum. Ay ışığı fısıldıyor geceye, dudaklar aklın yalancısı aldanma! Geçmişten bir arkadaşın yadigârına saygımdan söylemek düşer bana. Aklımda bir soru beliriyor birden: Neden gülmüyoruz sahiden ,kalpten? Başka zaman anlatırım diyor Ay. Güneş kapımda bekçi duymasın şimdi. Geceleri uykunu kaçıran şeyler sabahları misafirin olmasın... Gülümsüyorum veda ederken Ay ışığına derin bir mutsuzlukla.

Elif Sude Atmaca




Gözde YÜKSEL
yıkım




şapkasız harflerimizle – gölgeleri                    

takip ettiğimiz vakitlerde – ellerimizi

bir başkasının eliyle koruduk:

(Kırmızı - yeşil – Sarı

dişlerimizin kırıklarıyla izi

takip ediyor) Tarihleri unuttuk

kötü aksağanımızla – dilbilmezdik

ve yukarı

ve aşağı

ve aşağı                                            


Umut KAMBAK
gülmemek

ve yukarı

ve adımlar

ve hamamböcekleri

en terlemiş saatlerinde.

Tenler renk değiştirirken

tozların arasında (belki zamanın

belki çözümlemelerin

nokta olarak kaldığı vaktin

gülümsemek nedir, sorularının

etrafında) ölmüş akılların gülümseyişini

nerede hatırlarız? Neden gülemiyoruz

‘un arkasında.

Batuhan ÇAĞLAYAN / katılmadığım söylem




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

``BELLEK``

Resim
``büyümek`` Çocukluğunun geçtiği yeri hatırlıyor musun? Kocaman ve tuhaf olayların gerçekleştiği, deli gibi oynadığın zamanları? Peki hiç büyüdükten sonra eskiden yaşadığın yerleri ziyaret ettin mi?    Çocukluğa ait bir mekâna geri dönmek, fiziksel olarak orada bulunmak ne kadar büyüdüğünü görmek için yeterli. Zihinsel anlamda değişmek, büyümenin yönü. Düşüncelerin, heveslerin, oyun isteğinin değişmesi ve yaş alan insanlara özgü korkuların çoğalması çocukluğa yapılan ihanet gibi. Kendi kendimize var ettiğimiz bu ihaneti anlamak için, bazen geçmişi hatırlatacak bir fotoğraf, arkadaş ya da çok sevilen bir kokuyu duymak yeterlidir. Çocuk sevincin derinlerden çıkar gelir, o sevincinle şimdiki düşüncelerini üç beş saniye içinde kıyaslar, ne kadar değiştiğini ve sorgulayan birine dönüştüğünü fark ettiğinde şaşırırsın.  Peki fiziki yönleriyle o dünyanın değiştiğini fark ediyor musun? Yeni açılan dükkanlardan değil hacmen değişmekten bahsediyorum. Bir kere eski anılardan kalan bu dünyanın eski
Devamı

*ABSÜRT

Resim
İnanç Solak - The A * Piyar Yer : Kabataş Çay Bahçesi    Kaç adım oldu Benim bildiğim bir adın oldu şu hayatta Bırak şimdi saymadın mı yoksa Saymadım Saymadığım nice insan gibi Adımlardan bahsetiyorum Şevki adımlardan Hani sayacaktık ya Karaköy’den buraya kadar İnsan sevmeli saymalı diyorlar demiştik Bu insan illa bir şey mi yapmalı Burası Kabataş ne diyon Şevki Daldın yine aleme Sana bir hikaye anlatayım mı İyi ve kötünün hikayesini Dur cebimde bir kibrit çöpü olcaktı Ne alaka lala Onuda ağzına alda kovboylar gibi anlat Anadolu’da bir deyim vardır Şevki Neymiş Tedbirsiz ayak yoluna giden Domala domala taş ararmış Ne alaka Kör alaka Kamil ne diyeceksen de   İnsan diyorum Şevki insan Ne düalisti üçüzdür Bellek, beden, ihanet Heh vardık; şu masa az kullanılmış ona geçelim Bize iki çay lütfen biri orta açık Başlıyorum bak iyi dinle Şevki Başla Kamil’cim Güzel bir diyarın Vakitsiz bir anında   Her gidenin birazcıkta olsa kalanı kendisiyle götürdüğü bir zamandı İnsanlar iyidi Birileri biril
Devamı

KAYIP DÜŞ KITASI

Resim
Nevruz Seyidoğlu Ateş Başındakiler        Herkesin bir hikâyesi var günümüzde;     Kiminin başrolde yaşadığı, kiminin ise kendisini figüran olarak hissettiği bir hikâye. Herkes hikâyesini anlatır ama kimse sonunu dinlemez bu hikâyelerin nedense. Sönüp gider bazıları destanları kıskandırsa bile. Anhedoni belirtileri var zihin denizimizde. Başkalarını bu kadar merak ederken nasıl oluyor da aynı zamanda dinlemiyoruz kimseyi.     Ne yazık ki; Gün geçtikçe hastalanıyor hikâyelerimiz. Ölünce dahi değeri bilinmeyecek bir zamanda olduğumuzdan mıdır bu gamsızlık?     Bir hikâyenin sözlü anlatılmasına ya da yazılmasına gerek yok aslında. İzleyerek de aktarılır bu hikâyeler bizlere. Önemli olan hikâyenin karşı tarafa nasıl aktarıldığıdır. Çok önceden ateş başında dinlerken karanlık dağlardaki efsaneleri şimdi ekranlardan izliyoruz dağları. Beğenmezsek hikayeyi binbir seçeneğimiz arasında aydınlık dağların anlatıldığı hikayeye sosyal medya dediğimiz çılgınlıkla bir kaç tıkla ulaşabiliyoruz artık. 
Devamı