ÇOCUKLUK OYUNLARI



YAKAR TOP


İstanbul 1999 depreminden sonra Edirne ‘ nin Pehlivanköy ilçesine yerleşmiştik. O zamanlar uzun çayırları olan bir ilçede yaşamak biz çocuklara çok etkileri olmuştu. Geniş top oynama sahaları ve uçurtmaların tellere takılmadığı alanlarda özgürce dilediğimizce oyunlarımızı oynuyorduk. Kimse sesiniz çok çıkıyor burda oynamayın demiyordu. Şeytan uçurtmaları gökleri deliyor . Çimenliklerde dilediğimiz gibi koşuyorduk . Bu rüya dört sene sürdü. Tekrar İstanbul’a dönüş vakti geldi. Trene binip tüm çocukluğumu bırakmış gibi hissediyor aynı zamanda yeniden İstanbul’a gelmenin heyecanını yaşıyordum. Nereye gidersen oranın oyunlarına adapte olmak zorundasın. Nitekim de öyle oldu çimenlerin yerini taş yollar toprağın yerini plastik parklar aldı. Uçurtma bir hayal oldu. Yerini miskete ve alman oyununa bıraktı. Okul bahçelerinde taşlardan yapılmış kalelerde çocukluğumuzu yaşar hale geldik . 



Dinçer İşgel / isimsiz


Bunlar da çok müthişlerdi tabi. Ama anlatmak istediğim şey insanın yeri ve yurdu değişince oyunları da değiştiği. Bu sosyolojik travmaya adapte olma durumu. Travma diyorum çünkü her oyun aslında bir adaptasyon sürecidir. Şimdilerde oyunlar artık ne çimenli alanlarda ne gökte uçan uçurtmalarda ne de okul bahçelerinde geçiyor. Hafıza oyunları başladı. Sanal dünyaya ait  çocukların oyunları. Somutluğun ortadan kalktığı soyutluğun başladığı sosyal travma. Kafaların gömülü olduğu tamamen kanın ve gözyaşının egemen olduğu oyunlarla baş başa kaldık . Bunlar bizim kör noktalarımız olma haline geldi . Umursamadan başımızı çevirip kim ne oynuyorsa oynasın şiarıyla yaşar hale geldik. Şimdi hepimiz farklı hayatların farklı oyunlarıyla baş başayız. 

En son ne zaman birisine benimle oynar mısın dedin hatırlıyor musun? 

                                        Büyüdük biz değil mi oyun  neyimize ?                                                 

Mehmet Şimşek





Dinçer İşgel / isimsiz


                                      

ZIR

Çocukluğumun bazı dönemleri Aras'ın kıyısında bir kasabada geçti. Herkes herkesi tanırdı. Hepi topu beş mahalleydik zaten. İkindi vakti oldu mu çocuğu, genci, yetişkini buluşmaya başlardı. Ancak bazı mahallelerin arasından dere geçerdi, onların buluşması zordu. Hiçbir engel tanımayan biz çocuklar ise bilirdik ki ikindi demek oyun vakti demek, arkadaşlarımızla aramızda ne varsa ortadan kaldırırdık. Kasabanın bütün çocukları toplaşır başlardık "zır' oynamaya. Zır oyunu için topla oynanan saklambaç demek hiç de yanlış olmayacaktır. Ancak inanın bana çok daha terletici bir oyundu zır! Bir ebe bir de topu atıcısı seçilirdi. Top atıcısı genelde topa en güçlü vuracak kişiler arasından seçilirdi. Çünkü ebenin topu geri getirme süresine kadar diğer oyuncuların saklanması gerekirdi. Top ne kadar uzağa giderse, saklanma süremiz o kadar artardı! Saklanmak demişken, tek bir noktada öyle hareketsizce saklanmazdık. Oradan oraya kaçışarak saklanırdık. Bir de bizim oralarda evlerin neredeyse hepsi avluya ve arka bahçeye sahipti. Misal bir evin arka bahçesine saklansak, ebenin geldiğini gördüğümüz an yan taraftaki evin bahçesine kaçıp yeniden saklanabilirdik. İlk yakalanan ebe olurdu ya da ebeden önce topa kim ulaşırsa, o kişi topu yeniden var gücüyle uzağa atardı ve ebe olan kişi yeniden ebe olurdu . 


Sercan Gökay Celep / körebe


Böyle böyle ilerlerdi oyun.
Anılarım arasında gezinirken o tatlı telaşe sarıyor yine bedenimi, alnımda damla damla ter hissiyatı, neredeyse bütün enerjimi tüketmişim ancak yine de bırakmıyorum oyun oynamayı. Ne de keyifliydi çocuk olmak! Düşünüyorum da şimdilerde bir çocuk olsam nerede oynardım zır oyununu? Çocukluğum el sallıyor, bahçe yerine yaptığımız garajın sıvaları arasından...

Rümeysa Toper  





Dinçer İşgel / isimsiz


DÖRT

Soğuk, yağmurlu ve sisli bir güne uyanmıştık. Ki bana kalırsa soğuk denecek kadar iç titreten bir havası yoktu fakat Duru için öyleydi. Onun son zamanlarda çok fazla üşüdüğünü söylesem yanılmış olmayacaktım. Çoğu insan bana inanmaz, bu yüzden içimde bir şeyleri söyledikçe büyüyen bir tedirginlik olacak ki, sizinle bir anımı paylaşacağım. 

Duru doğduğum günden bu yana her anıma tanıklık etti. Her heyecanı birlikte yaşadık ve her günü birlikte bitirdik. Bazen aynı anda uyanırdık. Onun uyandığını yüzüne vuran güneş ışığından anlayabilirdim ancak. Güneşin bulutun arkasına saklandığı günlerde sırf uyanıp uyanmadığını kontrol etmek için yanına gider, yanağımı yanağına yaslardım. Sabah kahvaltılarımızı birlikte yapardık. Her kahvaltı sonunda mutlaka üzerinde bir damla çay lekesi bırakırdı. Sırf bunun için çoğu sabahımızı kavga ederek geçirdik.

Her sabah olduğu gibi o sabah da uyandım ve gözlerimi açar açmaz Duru’ya yönelttim. Uyanmış olduğunu yüzüne vuran güneş ışığından anladım. Fakat yüzünün birkaç yerini kaplamış beyaz, ipeğimsi ağlara şahit oldum, sesimin ulaşabildiği yere kadar seslendim.

-Duru yüzünde ağlar var, temizlemen gerekiyor! 

Umut Kambak / topu atan alır

Alamadığım cevap, yataktan kalkıp ona doğru yönelmeme sebep oldu. Birkaç adım attıktan sonra, vücudunda boylu boyunca yürüyerek yüzüne ulaşmaya çalışan bir örümcek gördüm. Geriye doğru irkildim ve bağırmaya başladım. Sesimin sert tınısından sebep olacak ki yüzünde ve vücudunda çatlaklar oluştu. Günler geçtikçe elimde olan yara bantları ile yüzü ve vücudundaki çatlakları kapatmaya çalıştım. Fakat, çatlaklarından içeri sızılan soğuk havaya engel olamadım. Duru, günlerce üşümeme sebep oldu. Üşüdükçe onun hayatıma kattığı sıcaklığı özledim.

Şimdilerde bu yüzden, içine dolan her hava yüzünden üşüdüğünü söylüyor. Ona inanıyorum. 

İnsanlar hayatlarında bir kez gerçek arkadaşa sahip olurlar. Benim arkadaşım siyah, soğuk ve çocukluğumdan beri hep yanımda.

Siz hiç,
Bir duvarla arkadaş oldunuz mu?

Elif Aksüt













Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

``BELLEK``

Resim
``büyümek`` Çocukluğunun geçtiği yeri hatırlıyor musun? Kocaman ve tuhaf olayların gerçekleştiği, deli gibi oynadığın zamanları? Peki hiç büyüdükten sonra eskiden yaşadığın yerleri ziyaret ettin mi?    Çocukluğa ait bir mekâna geri dönmek, fiziksel olarak orada bulunmak ne kadar büyüdüğünü görmek için yeterli. Zihinsel anlamda değişmek, büyümenin yönü. Düşüncelerin, heveslerin, oyun isteğinin değişmesi ve yaş alan insanlara özgü korkuların çoğalması çocukluğa yapılan ihanet gibi. Kendi kendimize var ettiğimiz bu ihaneti anlamak için, bazen geçmişi hatırlatacak bir fotoğraf, arkadaş ya da çok sevilen bir kokuyu duymak yeterlidir. Çocuk sevincin derinlerden çıkar gelir, o sevincinle şimdiki düşüncelerini üç beş saniye içinde kıyaslar, ne kadar değiştiğini ve sorgulayan birine dönüştüğünü fark ettiğinde şaşırırsın.  Peki fiziki yönleriyle o dünyanın değiştiğini fark ediyor musun? Yeni açılan dükkanlardan değil hacmen değişmekten bahsediyorum. Bir kere eski anılardan kalan bu dünyanın eski
Devamı

*ABSÜRT

Resim
İnanç Solak - The A * Piyar Yer : Kabataş Çay Bahçesi    Kaç adım oldu Benim bildiğim bir adın oldu şu hayatta Bırak şimdi saymadın mı yoksa Saymadım Saymadığım nice insan gibi Adımlardan bahsetiyorum Şevki adımlardan Hani sayacaktık ya Karaköy’den buraya kadar İnsan sevmeli saymalı diyorlar demiştik Bu insan illa bir şey mi yapmalı Burası Kabataş ne diyon Şevki Daldın yine aleme Sana bir hikaye anlatayım mı İyi ve kötünün hikayesini Dur cebimde bir kibrit çöpü olcaktı Ne alaka lala Onuda ağzına alda kovboylar gibi anlat Anadolu’da bir deyim vardır Şevki Neymiş Tedbirsiz ayak yoluna giden Domala domala taş ararmış Ne alaka Kör alaka Kamil ne diyeceksen de   İnsan diyorum Şevki insan Ne düalisti üçüzdür Bellek, beden, ihanet Heh vardık; şu masa az kullanılmış ona geçelim Bize iki çay lütfen biri orta açık Başlıyorum bak iyi dinle Şevki Başla Kamil’cim Güzel bir diyarın Vakitsiz bir anında   Her gidenin birazcıkta olsa kalanı kendisiyle götürdüğü bir zamandı İnsanlar iyidi Birileri biril
Devamı

KAYIP DÜŞ KITASI

Resim
Nevruz Seyidoğlu Ateş Başındakiler        Herkesin bir hikâyesi var günümüzde;     Kiminin başrolde yaşadığı, kiminin ise kendisini figüran olarak hissettiği bir hikâye. Herkes hikâyesini anlatır ama kimse sonunu dinlemez bu hikâyelerin nedense. Sönüp gider bazıları destanları kıskandırsa bile. Anhedoni belirtileri var zihin denizimizde. Başkalarını bu kadar merak ederken nasıl oluyor da aynı zamanda dinlemiyoruz kimseyi.     Ne yazık ki; Gün geçtikçe hastalanıyor hikâyelerimiz. Ölünce dahi değeri bilinmeyecek bir zamanda olduğumuzdan mıdır bu gamsızlık?     Bir hikâyenin sözlü anlatılmasına ya da yazılmasına gerek yok aslında. İzleyerek de aktarılır bu hikâyeler bizlere. Önemli olan hikâyenin karşı tarafa nasıl aktarıldığıdır. Çok önceden ateş başında dinlerken karanlık dağlardaki efsaneleri şimdi ekranlardan izliyoruz dağları. Beğenmezsek hikayeyi binbir seçeneğimiz arasında aydınlık dağların anlatıldığı hikayeye sosyal medya dediğimiz çılgınlıkla bir kaç tıkla ulaşabiliyoruz artık. 
Devamı